وب سایت BBC مقاله ای چاپ کرده که در آن می توانیم صحبت هایی از دنیل در مورد اجرای دوبارۀ نمایش اکوس در ایالات متحده را بخوانیم.
همچنین وب سایت “خبرهای عصر منچستر” نیز مقاله ای در مورد نمایش مجموعۀ تلویزیونی “جک، پسر من” در موزۀ شاهنشاهی جنگ دارد که در آن نیز صحبت های دنیل وجود دارد.

گفتگو با BBC در مورد “اکوس”:

او گفت: “البته نگران هم هستم. اگه نگران نبودم تا به حال مرده بودم. موقعیتی خوب و عالیه. در ظاهر نگرانم ولی خیلی خیلی خوشحالم. اگه بتونیم بازی راحتی رو انجام بدیم که در دنیای تئاتری که با موسیقی احاطه شده کامل باشه، یک موفقیت واقعی رو به دست آوردیم و به نظرم وقت اون شده که این نمایش رو اون جا اجرا کنیم. برای بچه ای که با گوش دادن به آهنگ های صنعت نمایش در ماشین، بزرگ شده، “براد وی” جای خیلی خیلی بزرگیه. تمام کسانی که من در نیویورک می شناسم می گن که نیویورک برای چنین نمایشی آماده است. من با ریچارد (گریفیث، بازیگر نقش عمو ورنون که در این نمایش نیز حضور دارد) به اونجا می رم، برای همین وقتی مردم گفتن انجام این نمایش ریسک هست و در درجۀ اول باید فضای تمرین نمایش رو ببینیم، من یه لحظه با خودم فکر کردم اگه اشتباه کنم، دارم در برابر افراد بهتری که همراهم هستن اشتباه می کنم.

گفتگو با Manchester Evening News در مورد “جک، پسر من”:

رسانه ها جمع شده اند تا شاهد نمایش “جک، پسر من” باشند، فیلم تکان دهنده ای که توسط شبکۀ ITV1 پخش خواهد شد. این فیلم، داستان رودیار کیپلینگ (نویسندۀ برتانیایی) و پسرش است که یک روز پس از تولد ۱۸ سالگیش در جنگ جهانی اول کشته شده ست.
نقش جک را دنیل رادکلیف بازی می کند، که راهنمای تماشاچیان در وهلۀ اول آن را توضیح داد.

او در مورد سبیلی که در این فیلم دارد گفت: “هر روز صبح با چسب صنعتی تازه اون رو می چسباندند. وقتی صبح بود کاملاً از داشتن اون لذت می بردم. ولی بعد از ظهرها یه کم خارش و سوزش داشت. وقتی صبح بود احساس مرد بودن می کردم و وقتی عصر می شد احساس حماقت.