بلاگ

قبلا اعلام شده بود که دوم تیر به خاطر ویژه برنامه دمنتور برای پاترمور، نقل قول در سایت قرار نمی گیرد. امروز هم از دوستان عزیزی مانند gh.jojo، میترا و Arra sails عذرخواهی می کنم که نقل قول هایی که ارسال کرده بودند، به خاطر تکراری بودن در سایت درج نشد.

اگر نقل قولی تکراری درج شده، تذکر دهید.

میلاد م.علیزاده

– من زنده م … تا وقتی اون زندست؟ ولی فکر می کردم بر عکس اینه ! فکر می کردم هر دومون باید بمیریم یا شاید جفتش یکیه ؟ پس تو ضیح بدین … بیشتر توضیح بدین
هری این را گفت و دامبلدور لبخند زد.
– تو هفتمین جان پیچ بودی هری، جان پیچی که اون به هیچ وجه قصد ساختنش رو نداشت. روحشو چنان بی ثبات و نا پایدار کرده بود که وقتی مرتکب اون اعمال شرارت بار ناگفتنی شد ، یعنی قتل پدر و مادرت و اقدام برای کشتن یه کودک ، روحش از هم دریده شد . اون چیزی که از اون اتاق گریخت حتی از اون چیزی که خودش فکر می کرد هم حقیرتر و ضغیف تر بود . اون فقط جسمشو در اون خونه جا نگذاشت . بخشی از وجودشو از دست داد که به تو چسبیده بود ، به قربانی مفروضی که زنده موند . و حلاصه دانشش به طور تاسف انگیزی ناقص موند هری ! ولدمورت به خودش زحمت درک چیزی رو نمیده که از نظرش ارزشی نداره . ولدمورت از جن های خونگی ، از قصه های کودکان ، از عشق و وفاداری و معصومیت هیچی نمی دونه و قادر به درکشون نیست . هیچی نمی دونه . نمی دونه در همه این چیزها قدرتی نهفته ، قدرتی که دور از دسترس هر جادوییه و به درک این حقیقت نایل نشده. اون خون تورو گرفت چون باور داشت که خونت قدرتمندترش می کنه . اون بخش کوچکی از جادویی رو وارد بدنش کرد که مادرت با مردنش برای نجات تو ، در وجودت ودیعه گذاشت . بدن ولدمورت ، ایثار اونو زنده نگه میداره و تا زمانی که اون جادو زنده بشه ، تو هم زنده می مونی به علاوه ی آخرین امید ولدمورت برای خودش.

هری پاتر و یادگاران مرگ جلد دوم ، فصل ۳۵، کینگزکراس ، ترجمه ویدا اسلامیه

Aragorn

اگرچه همانند یک مصیبت کوچک بود اما هری لبخندی به لب داشت و دستش را برای آلبوس تکان می داد و همچنان به پسرش که به آرامی از او دور می شد نگاه می کرد.
آخرین رد بخار در هوای پاییز از بین رفت.قطار از پیچی گذر کرد.دست هری همچنان به نشانه خداحافظی بالا بود.
جینی زیر لب گفت:نگرانش نباش،مشکلی براش پیش نمیاد.
هری نگاهی به جینی انداخت و دستش را با حواس پرتی پایین آورد و زخم روی پیشانی اش را لمس کرد.
– می دونم که همین طوره
نوزده سال بود که هری دردی را در آن زخم حس نمی کرد.همه چیز رو به راه بود.

ترجمه محمدنوراللهی-کتاب هفتم-فصل آخر-نوزده سال بعد

رومینا.ا

هری:پروفسور چند تا چیز دیگر هست که میخوام بدونم،البته اگه اشکالی نداره…میخوام حقیقت رو بدونم.
دامبلدور آهی کشید و گفت:
حقیقت!حقیقت هم زیباست هم وحشتناکه…برای همین وقتی آدم با حقیقت سر و کار دارره باید خیلی احتیاط کنه.

فصل هفدهم کتاب هری پاتر و سنگ جادو:

ققنوس (N N)

مک گونگال : دامبـلــدور ، نمیشه یه جوری این اثر زخم رو از بین ببریم ؟
دامبـلدور : حتی اگر هم می شد من اقدامی نمی کردم . جای زخم ها ممکنه یه روزی مفید باشن.

جلد یک/ فصل اول / ص ۲۳

این بار هم از علی (albus.f.v.d) و s_BA برای تکراری شدن نقل قول هایشان عذرخواهی میکنم و به خاطر ارسالش هم تشکر.

توجه: لطفا دیگر نقل قول نفرستید. برای تا پایان سال ۱۴۰۰ نقل قول ارسال شده و متاسفانه هر روزی که اعلام میکنم نفرستید، بیش از ۲۰ مورد دیگه ارسال میشه. برادرانه تمنا میکنم دیگه ارسال نکنید.

این هم نقل قول های زیبای امروز…

محمدرضا اسلامی

دامبلدور ساعتش را در جیبش گذاشت و گفت: هاگرید دیر کرده.راستی،حتما اون به شما گفته که قرار من بیام اینجا نه؟
-بله نمیخواین به من بگین برای چی به اینجا اومدین؟؟؟
-من اومدم که هری رو به خاله و شوهر خال اش تحویل بدم.اونا تنها قوم خویش هری هستن
پرفسور مک گوناگل از جا پرید و به خانه ی شماره چهار اشاره کرد و گفت:منظورتن همین خونه س؟یعنی همین کسایی که توی این خونه زندگی میکنن؟؟شما نباید این کار رو بکنید.من از صبح رفتارشون زیر نظر دارم.اینا هیچ شباهتی به ما ندارن…هری پاتر قراره این جا زندگی کنه
دامبلدور با قاطعیت گفت:این جا برای هری از همه جا بهتره.وقتی بزرگ بشه خاله و شوهر خاله اش ههمه چیز رو براش توضیح میدن.من براشون یه نامه نوشتم
-نامه! به نظر شما میشه همه چی رو تو نامه توضیح داد؟اونا هیچ وقت هری رو درک نمیکنن!اون مشهور میشه…یه قهرمان افسانه ای میشه…تعجبی نداره که در آینده اسم انروز رو روز هری پاتر نام گذاری کنند.چه کتاب هایی که درباره ش نمینویسن…تمام بچه های دنیامون اونو میشناسن

هری پاتر و سنگ جادو-فصل اول(پسری که زنده ماند)

مهدی کرمی

هاگرید با حالتی صمیمانه و تحسین آمیز به هری نگاه می کرد. ولی هری نه خوشحال بود نه به خود می بالید زیرا اطمینان داشت اشتباه بزرگی رخ داده است. او و جادوگری؟ چه طور ممکن بود او جادوگر باشد؟ تمام عمرش از دادلی کتک خورده بود. عمو ورنون و خاله پتونیا همیشه به او زور می گفتند. اگر او جادوگر بود چرا زمانی که دورسلی ها می خواستند اورا در انباری زندانی کنند آن ها را تبدیل به وزغ های بد ترکیب نکرده بود؟ اگر او بزرگ ترین جادوگر تبه کار دنیا را شکست داده بود چرا همیشه دادلی اورا مثل توب فوتبال به این طرف و آن طرف می انداخت؟

ققنوس

سیل دیوانه‌سازها در میان درختان جنگل، آرام آرام، حرکت می‌کردند؛ سرمایشان را حس می‌کرد و اطمینان چندانی نداشت که بتواند بی‌دردسر از میانشان بگذرد. دیگر رمقی برای ساختن سپر مدافع برایش باقی نمانده بود. دیگر لرزش خودش را نیز نمی‌توانست مهار کند. از قرار معلوم مردن هم چندان آسان نبود. هر نفسی که می‌کشید بوی سبزه‌ها، وزش باد خنک به موهایش، همگی بسیار ارزشمند بودند: در این فکر بود که مردم سال‌های سال وقت برای تلف کردن داشتند که از بس زیاد بود به کندی می‌گذشت، در حالی که خودش به هر ثانیه محکم می‌چسبید. و در همان هنگام به فکرش رسید که دیگر قادر به ادامه‌ی راهش نیست، اما می‌دانست که باید به راهش ادامه بدهد.

فصل سی و چهارم/بازهم جنگل – هری پاتر و یادگاران مرگ – صفحه ۷۹۷ – ویدا اسلامیه

ایمان وثوقیان

– تو رو شناسایی کردند؟ ولی چطوری؟ چه کار کرده بودی؟
هری سعی کرد ماجرا را به خاطر آورد: کل سفرشان همچون تصویر تاری لبریز از وحشت و سردرگمی به نظر می‌رسید.
– من… استن شانپایک رو دیدم… می‌دونی، همون پسره که کمک راننده‌ی اتوبوس شوالیه بود دیگه؟ بعد به جای… خب، سعی کردم خلع سلاحش کنم، آخه اون نمی‌فهمه داره چی کار می‌کنه، نه؟ ممکنه تحت تأثیر طلسم فرمان باشه!
لوپین مات و مبهوت نگاه می‌کرد.
– هری، زمان خلع سلاح دیگه گذشته! این افراد سعی دارند تو رو اسیر کنند و بکشند. اگه آمادگی کشتنو نداری دست کم بیهوششون کن!

فصل پنجم: افول جنگجو – هری پاتر و یادگاران مرگ

از بعضی دوستان که نقل قول اونها به دلیل اینکه تکراری شده و در سایت منتشر نمیشه، عذرخواهی میکنم. نقل قول ها به ترتیب زمان ارسال در دمنتور قرار گرفتند. یعنی اولین نفری که اون متن رو فرستاده، نقل قولش ثبت شده. بعضی ها هم خیلی طولانی نوشته بودند و باز هم ازشون عذرخواهی میکنم که نقل قولشون قرار نگرفت. این دوستان تا اینجایی که من چک کردم اسمشون “مرتضی“، “Dark Lord“، “علیرضا واحدی” و “phoenix-me” هستند که ازشون بسیار متشکرم.

اگر من نقل قولی تکراری گذشتم، حتما تذکر بدید.

Remus

در نقطه ای که گربه از ان چشم برنمی داشت مردی از دور نمایان شد. چنان ساکت و بی صدا پدیدار شد که گویی از زمین سبز شده بود.گربه دمش
را تکان داد و چشم هایش را تنگ کرد. تا ان لحظه چنین مردی در پریوت درایو قدم نگذاشته بود.مرد بلند قامت ولاغر اندامی بود.از مو و ریش نقره فامش معلوم بود که پیر است.ریش و مویش پنان بلند بود که میتوانست ان ها را در شلوارش جا بدهد.لباس رسمی بلند و گشادی به تن داشت وشنل ارغوانیش روی زمین کشیده می شد.پوتین های پاشنه بلند و سگک داری به پا داشت.چشم های ابی روشن او از پشت شیشه های نیم دایره ای عینکش شفاف و درخشان بود.به نظر می رسید بینی عقابی و کشیده اش دست کم دوبار شکسته باشد.اسم این مرد البوس دامبلدور بود.

فصل ۱پسری که زنده ماند.هری پاتر و سنگ جادو

صونا ص

جیمز گفت: دیگه رسیدی… خیلی نزدیک شدی. ما… خیلی به تو افتخار می کنیم.
-درد داره؟
این پرسش کودکانه پیش از آنکه هری بتواند خودداری کند از دهانش بیرون پریده بود.
سیریوس گفت: مردن؟ هیچ دردی نداره سریع تر و آسون تر از به خوب رفتنه.
لوپین گفت: تازه خود اون می خواد که این کار به سرعت انجام بشه. می خواد زودتر تموم بشه.
هری گفت: دلم نمی خواست بمیرین… متاسفم…
هری بی اختیار این کلمات را بر زبان آورده بود. اما بیش از همه روی سخنش با لوپین بود و لابه کنان حرف می زد.
– اونم درست بعد از تولد پسرتون…ریموس متاسفم.
لوپین گفت: منم متاسفم. متاسفم که هیچ وقت نتونستم بشناسمش… ولی اون می فهمه که برای چی مردم و امیدوارم که بفهمه سعی داشتم دنیایی بسازم که پسرم در اون زندگی سعادتمندانه ای داشته باشه.

هری پاتر و یادگاران مرگ ترجمه ی ویدا اسلامیه صفحه ی ۷۹۹ و ۸۰۰

مودی چشم بابا قوری

هاگرید مثل برق از پله ها پایین می دوید،چتر صورتی گلدارش را در هوا تکان می داد و نهره می زد:
اذیتشون نکنین،اذیتشون نکنین!
-هاگرید،نه!
هری هر چیز دیگری را از یاد برد:
به سرعت از زیر شنل بیرون آمد و دولا دولا جلو دوید تا از طلسم هایی که تمام سرسرا را روشن می کردند در امان بماند.
-هاگرید،برگرد!
اما هنوز نیمی از فاصله اش با هاگرید را طی نکرده بود که آن اتفاق را به چشم خود دید:
هاگرید در میان عنکبوت ها گم شد و هیولاها با جنب و جوش عظیمی،با جنبش خروشان بر همی،در برابر هجوم طلسم ها،عقب نشینی کردند و هاگرید از لا به لای دست و پایشان از نظر ناپدید شد.
-هاگرید!

شهریار دادرس

اسنیپ کف اتاق خواب سابق سیریوس زانو زده بود . وقتی نامه ی قدیمی لی لی را می خواند اشک از نوک بینی عقابی اش سرازیر بود. صفحه ی دوم نامه را چندین کلمه تشکیل می داد : با گلرت گریندل والد دوست شده باشد . من که شخصا فکر می کنم حافظه ش تحلیل رفته .

بهار

موج سردی بدن هری را در بر گرفت.میخواست با صدای بلند در دل شب فریاد بر آورد،می خواست جینی بداند که او آن جاست ،می خواست او بداند که به کجا می رود.می خواست جلویش را بگیرد ،کشان کشان برگرداند و به خانه بفرستد….ولی او در خانه بود.هاگوارتز اولین و بهترین خانه ای بود که می شناخت.او و ولدمورت و اسنیپ این پسران طرد شده،همگی آن جا را خانه ی خود می دانستند…..

یادگاران مرگ قسمت جلد دوم فصل ۳۴(باز هم جنگل)

محمدحسین (M.H.Potter)

دامبلدور نفسش را ناگهان حبس کرد و با شدت گریه را سر داد و هری دستش را جلو برد و از این که توانست او را لمس کند خوشحال شد:بازویش را گرفت و فشار داد و کم کم دامبلدور بر خود مسلط شد.

همون طور که همه جز من پیش بینی میکردند،گریندل والد فرار کرد ،طرح ها و نقشه هاشو با خودش برد،نقشه هاشو برای به دست گیری قدرت،طرح هاشو برای شکنجه مشنگ ها،و آرزوی یافتن یادگاران مرگ رو،آرزویی که دربارش اونو تشویق و کمک کرده بودم.اون گذاشت و رفت و من موندم تا خواهرمو به خاک بسپارم و یاد بگیرم چه طور با عذاب وجدانم زندگی کنم و با غم عظیمی که تاوان سر افکندگی و رسواییم بودسال ها گذشت،شایعاتی از اون سر زبون ها بود.می گفتند چوبدستی یی رو به چنگ آورده که قدرت فوق العاده ای داره.در این میان به من پیشنهاد کرده بودند که وزیر سحر و جادو بشم ، یکبار بلکه بارها.طبیعیه که این پیشنهاد رو رد کردم.اینو فهمیده بودم که جنبه ی قدرت رو ندارم.

فصل ۳۵ هری پاتر و یادگاران مرگ

امیرحسنی

هری صدای جیغ بلند را شنید ودر وهمان زمان اوهم درحالیکه بیشترین امیدش به پروردگاراسمانها بود چوب جادو دراکو رانشانه رفت وفریادکشید.
– اواداکداورا.
– اکسپلیارموس….
تام ریدل به زمین خورد وسر انجامی بسیارپیش پاافتاده پیدا کرد.

یادگاران مرگ فصل ۳۶

S_BA

ناگهان جای زخم پیشانی هری به شدت تیر کشید درد پیشانیش چنان شدید و بی امان بود که پیش از آن هرگز چنان دردی را تجربه نکرده بود چوبدستی از دستش افتاد و با هر دو دستش سرش را گرفت زانو هایش خم شد و روی زمین افتاد چشم هایش جایی را نمی دید سرش چنان درد می کرد که گمان می کرد هر لحظه ممکن است فرق سرش از درد بشکافد.

از بالای سرش صدای بلند و بی روح مردی را شنید که گفت.

اون یکی رو بکش –

صدای حرکت چیزی را در هوای شنید و بعد صدای گوش خراشی سکوت شب را شکست.

اجی مجی لاترجی –

هری با چشمانبسته درخشش نور سبز را احساس کرد بلا فاصله چیز سنگینی در کنارش به زمین برخورد کرد و گرمپی صدا داد درد پیشانیش چنان شدید شد که حالت تهوع پیدا کرد و لحظه ای بعد فروکش کرد هری از دیدن آنچه در پیش رو داشت می ترسید چشمهای دردمندش را باز کرد.

سدریک با دستهای باز به پشت بر روی زمین افتاده بود او مرده بود.

در لحظه ای به بلندی ابدیت هری به چهره ی سدریک خیره ماند چشمهای باز خاکستری رنگش مات و بی حالت بودنند درست مانند پنجره های خانه ای که متروک مانده باشد دهان نیمه بازش از حیرت و شگفتی حکایت می کرد آن گاه بی آن که هری واقعیتی را که در برابرش بود پذیرفته باشد درست هنگامی که ژرفای سستی و بی خبری نا باوری غوطه ور بود احساس کرد شخصی او را می کشد و با خود می برد.

جام آتش – فصل ۳۲