در ادامه قسمت اول مصاحبه دنیل رادکلیف با روزنامه Daily Beast، قسمت دوم این مصاحبه را دو روز گذاشته قرار دادیم و حالا می توانید سومین و آخرین قسمت این مصاحبه جذاب را مطالعه کنید.
توجه: مطالعه این مصاحبه برای افراد کم سن و سال به هیچ عنوان توصیه نمی شود.
خواهش میکنیم از درج نظرهای بی ارتباط به این مصاحبه، تحمیل نظرات شخصی و عبارات توهین آمیز جدا خودداری کنید.
برای اجرای اکوس مجبوری هر هفته هشت بار عریان بشی. میخوای همه دنیا ابرچوبدستی ات رو ببینن؟
به هر حال من نمیدونم چه جوری میشه سکـ؟ـسی بود. راب میتونه بره یه گوشه بایسته و به یک نقطه زل بزنه و همه مردم براش له له بزنن. خب من نمیتونم همچین کاری بکنم. من یه آدم طبیعی و بی قرار هستم.
دچار بیماری dysplaxia شدی که نوعی نارسایی فیزیکی است. انجام کارهای روزمره ی فیزیکی برات مشکل هست. این مشکل چگونه تونسته بر روی تو به عنوان یه بازیگر تاثیر بذاره؟
من نوع بسیار خفیف این بیماری رو دارم. تقریبا می تونم بگم الان دیگه میتونم کنترلش کنم. تا وقتی کودک بودم خیلی بازی می کردم که واقعا باعث شد بهتر بشم. در اصل بیشتر یه وضعیت نامناسب به شمار میاد. یه نمونه از این وضعیت های نامناسب دست خط وحشتناکم هست، چون اصلا نمیتونم حرکت قلم رو روی کاغذ کنترل کنم.
در مصاحبه ای خونده بودم برای پیشرفت اصول احساسی در بازیگریت، طرفدار بزرگ جان کیتز شاعر هستی.
دقیقا. بزرگترین طرفدارشم.
خیلی برام جالبه که بدونم به تئوری استعداد…
…منفی.
آره. از تئوری استعداد منفی کیتز در بازیگریت استفاده می کنی؟ اون بعد از دیدن شکسپر به این تئوری رسیده که گفته عمیق ترین حقایق در هاله ای از ابهام و تردید و معما قرار دارند و با خشونت و تعصب به حقیقت و دلیل نمی توان رسید.
دقیقا همین طوره. دست گذاشتید رو نقطه حساس من. حقیقت در چیزهایی وجود داره که قطعیت و ثبات ندارند و ساده و آسان هم نیستند. حفظ کودک درون هم از اهمیت بالایی برخورداره. همیشه باید نسبت به همه چیز در دنیا یک حس شگفتی داشته باشیم. تحت کنترل درآوردن شگفتی یعنی بازیگری.
یکی از موضوعات اصلی هری پاتر از دست دادن معصومیت است. در زندگی واقعی ات هم معصومیتت رو از دست دادی که بتونی در فیلم ها اون رو به نحو احسن به اجرا در بیاری؟
در زندگی من معصومیتی از بین نرفته. برای یه بچه ۱۳ ساله هیچ چیز جالبتر از قرار گرفتن در صحنه فیلمبرداری وجود نداره. فوق العاده س. اما این مورد یکی از تفاوت های بین سیستم ستاره های سینمایی در امریکا و انگلستان هست. کودکان ستاره در امریکا اول به عنوان ستاره به حساب میان و سپس به عنوان کودک دیده میشن. اما در انگلستان با شما فقط به عنوان کودک رفتار میشه. همیشه بهتون تذکر میدن که فراتر از سن ات نرو. برای همین هست که تونستم احساس آرامش و عقلانیت رو با هم یکی کنم.
الان کتاب چه کسی رو داری میخونی؟ میدونم که شدیدا اهل مطالعه هستی.
الان واقعا بصورت دیوانه وار در حال خوندن آثار P.G. Wodehouse هستم. همین جور بسیار از آثار Jeeves and Wooster رو دارم میخونم.
این ناراحت کننده ترین چیزی بود که امروز گفتی. واقعا دلت برای کشورت تنگ شده، نه؟
(دیوانه ساز: زیرا تمام آثاری که دنیل نام برد، بریتانیایی بودند)
آره. درست همین امروز صبح بود که داشتم به آهنگ Noel Coward گوش میدادم.
فکر می کردم از punk rock خوشت میاد.
آره. درسته. آهنگ هایی که الان گوش میدم به خاطر حس دلتنگی از میهن ام هست.
به عنوان آخرین سوال می خوام ازت بپرسم هنوز از دست دیانا ریگ خسته نشدی؟
(دیوانه ساز: Diana Rigg هنرپیشنه زن ۷۰ ساله انگلیسی است که همراه با دنیل در مجموعه Extras هم بازی بود.)
نه هنوز. همچنان منتظر همچین اتفاقی هستم. تا اون روز انتظار می کشم.
از دیدنت خوشحال شدم دنیل.
“میدونم، باشه؟”
(دیوانه ساز: همان عبارتی را استفاده کرد که در قسمت اول در بخش اصطلاحات امریکایی گفت که دیگر نباید از آنها استفاده کند.)