بدون شک آلن ریکمن یکی از بزرگترین بازیگرانی بود که من با آنها کار کرده و خواهم کرد. علاوه بر این، او یکی از وفادارترین و بهترین پشتیبانی هست که یک شخص می‌تواند در صنعت فیلم با او روبرو شود. همیشه سر صحنه هری پاتر یا حتی بعد از آن به شدت مشوق من بود.مطمئنم تمام کارهایی که من تا به حال در تئاتر داشتم را چه در لندن و چه در نیویورک آمده بود و دیده بود. مجبور نبود این کارها را بکند. مطمئنم تمام اشخاص دیگری که سالیان سال بیشتر از من با او دوست بوده‌اند این حرف من را قبول دارند که «مهم نیست کجای دنیا باشی یا چقدر سرش شلوغ باشه با مشغله‌هاش، اما وقتی صداش کنی، یه روزه خودش رو بهت میرسونه.»
مردم براساس نقش‌هایی که بازیگران ایفا می‌کنند، در مورد آنها تصورات خود را میسازند، برای همین ممکن است برای عده‌ای شگفت آور باشد که بفهمند برخلاف نقش‌های عبوس (یا چه بسا ترسناک) که او آنها را بازی کرده بود، آلن انسانی به شدت مهربان، بخشنده، از خود گذشته و بامزه بود. و خیلی چیزها حتی دوبرابر جالب می‌شوند وقتی همچین تفاوتی در نقش و باطن وجود داشته باشد.
به عنوان یک بازیگر، او اولین بزرگسالی بود که سر هری پاتر، با من مثل همکار هم سطح خودش برخورد میکرد، تا به عنوان یک بچه. کار کردن با اون، در سنی که خیلی چیزها شکل میگیرند، به طرز باورنکردنی مهم بود و درس‌هایی که به من آموخت را تا آخر عمر برای خودم و حرفه‌ام حفظ خواهم کرد. صحنه‌های سینما و تئاتر از این به بعد از فقدان چنین هنرمند و مردی، بسیار تهی‌تر خواهند شد.